de twang fan dogma’s dwylsin dy’t moat en

heart preste yn ieren en sinen

gong op de stoel sitten en kôge foar

sluet de bûtenkant op en die de doar ta

in net te ferkropjen wierheid lei

swier op ’e mage en luts de mûlhoeken del

steapele alles te plak op planken yn laadsjes

yn in grutte kast mei slot en skoattel

glânzjend poetst it krop heech mei in

kroan op ’e kop dominearre er de

opkeamer

op eachhichte stie de see yn de brâning

net benei te kommen tergjend

in tiidleas ritme – útrinners fan weagen –

skjirre sediminten fan taal

de trep del foarby de filogenetyske lagen

stie ik yn it djipst fan de ierde

yn in ferhoalen katedraal

yn it koar foar it heechalter

de alchimist oan de mul ta yn driuwsân

syn fûsten nei de himel

balte er it âlde ferhaal fan skifte en skiede

tonger en wjerljocht