In ko ferkeapje yn ’e sted Ljouwert

Ik haw myn kobist fêstbûn oan in appelbeam

yn ’t foarhôf, en yn myn noflike stoel by ’t rút

bepeinzgje ’k har moaie libben. Ik drink har molke

en haw har molke dronken, en fan har mem,

en har mem, safolle kij fan uzes al tebek.

No hat de simmer west en moat sy slachte.

De loft bewaait, in goede dei foar in reis

te foet, mar einen rinne wol net mear.

Ik bin in âld man en myn ko is ek âld.

De loft is skjin. En de protters yn ’e beam

beroppe my, ik moat risselwaasje meitsje,

myn ko kwytreitsje troch nei de stêd te gean.

My ûnderweis groetsje, hoed ôf of hân oan ’e pet,

myn buorman, dan in miich, de belêsting-amtner –

ik skyn foar oardel euro yn ’e boeken te stean –

en ien twa boeren, dy’t ’k ken fan lânbouskoalle.

Ik bin in âlde man en myn ko is ek âld;

om tolven hinne krekt berikke wy Bitgum.

Dêr komt de stêd achterwei en lit him sjen.

In flecht fan guozzen ferfart net, mar ferplakket.

Lâns alle sleatswâlen tarre flearen yn,

sy ha gjin fleispotten te lien en sêdzje har,

mar striders noch oer fan in earder keizerryk

stean stram en litte falle, dêr’t se op waakse.

Hoe oars is it libben yn ’e stêd fan Ljouwert.

Dêr hawwe reuzen omstapt, en mannich man

hie dêr syn aardichheid fan, ha ’k grútsjen heard.

Dêr komme de teeblêden oan, en hat de frjemdling

noch mear as wy fan kleur en smaak ferstân.

Dêr libbet de keizer mei syn ûnnutte leger,

dat inkeld mar lijen en huorkerij meibringt.

Myn ko skrikt fan it folk by de Noarderpoarte,

dat sinnedûnset, in bliksems leven makket

no’t dat noch op ’e hege stedswâl kin.

In ko ferkeapje yn ’e stêd Ljouwert

is net in ienfâldige saak; geduld moat men ha

op ’t earste, twadde en op it lêste plak,

mei lju, dy’t wy te uzes wynpûsters neame,

de bûsen fol goud mar alle fee is te min,

of wrak, of meager, of kreupel, hoe dan ek,

it hat in priisferleegjend bjuster brek.

Dan haw ik mei sa’n man al iten en dronken,

mar weromkomme sûnder wat yn ’e ponge kin net.

Ik wiis de man op ’e fûgelflecht en sis,

’t is tiid en skep de stront om ’e prunusbeam,

stek ôf de bleekrânen, en de fette modder

kin ’t achterhiem oer mei noch wat sân dertroch.

Syn lytse soan sil read wurde yn ’t gesicht,

mar roazeblêd – gjin hûnebei! – wol helpe

en as er yn de Noardlike lannen komt,

dan moat er in jaske mear oan dwaan as wenst,

want winter komt nei hjerst, en dan de dea.

Der is gjin fûgel op ’e merk te hearren of te sjen.

De hannel is kâld en alle keaplju stoarn

of steane stil, har hân beferzen yn ’e klap,

en stof waait doelleas de lege strjitten troch.

De sinne is wei, mar ek wolken binne fuort

en op it merkplein slút it wûnderlân.

Ik reizgje werom. Myn kobist bin ik kwyt,

en wa wit oan wa, mar ’t jild yn ’e bûse is skjin,

al gnysket en gnúft myn ezel al wat nuver.

De stjerleaze nacht krekt stjoert my op reis werom,

myn eigen krite wer yn oan myn seedyk.

En dan wol ’t net sliepe, en kom ik derôf,

ik rin derút, de dyk op om fierder te sjen.

Ik ha myn ko yn jinse stêd ferkocht.

No haw ik neat mear oer om myn keizer te jaan.