Miskien wiene wy der beide, Jennifer, mei de holle

    net by, miskien wie ik by Simen Styl

of by Tsjerk Hiddes fan Seisbierrum,

    of wie ik yn ’e trekker fan Troje

ivich op ’en paad nei de Frede fan Brussel,

doe’t ik yn ’e iene of oare enklave

    hearde fan de oansteande ferskining

    fan dyn potfisk yn ’e Willemshaven.

Mar wêr wiesto, Jennifer Allora, BA,

    Master of Science! Op ’e Dokumenta?

It krong earst net ta my troch. Do!

    Fergruttest politike spanningen

yn ’e publike sfear. Wiist ús

op hierskuorren yn sosjale systemen

    fan nasjonalisme, miljeu-aktivisme,

    op oarlochs- en fersetsproblemen.

Dat klonk net gek.

    Mar hâldsto it mei Walt Disney,

dan kinst net achte wurde om each te hawwen

    foar de symboalyske diminsje

(sjoen alle assosjaasjes dy’t op

skiednis, kultuer en polityk ta drave),

    fan Bolta’s Stiennen Ulebuorden

    op ’e boaiem fan ’e Nije Yndustryhaven.

Kenst ús toanielstikken ûnder wetter?

    Yn ’e opkeamer: boer Bolta wisket

him it swit fan ’e begreppele foarholle.

    Hy woe it skriuwe – ferrek, hy hat it opret:

syn selsdichte ‘Spotfers op potfisk’.

Jennifer! De duvel hat mei Achab troaike,

    mei it harpoeneardershânboek fan Hoekstra;

    boer Bolta bliuwt yn ’t koaike.

De mobile marketing is oeral itselde

    en Keunst ferdwynt út ’e publike romte.

Alve stêden krije alve fonteinen werom;

    trekpleisters op ’e swolm fan Troje.

Alve stêden woene klassike gloarje,

mondiale skyn, Bambi, Candy, toverring,

    wylst de ûleboerdfiskjes inkeld swimme

    yn ’e regionale ferbylding.

In rige foar in dei komt fan ’e kant fan ’e stêd,

    se trêdzje nei de yntimidearjende dame

fan molkegers en modder, dea op it dyksbêd.

    Unbidich objekt fan wield’rige reklame,

neongriene dream fan ’t kûze heitelân;

    kitsj yn bochten op ’e gouden bân.

De dyk, dy’t polder mei kwelder ferbynt

    ta in fantasij foar Si- en oare nezen

(de ynteressearre slinger, dy’t efterdyks ferdwynt

    om aanst wer oer it waad te sjezen),

sjocht yuan, euro en Dark Sky Park hân yn hân –

    Sense of Place, wêr is ús strân?

Wykeinskarrels saaiden del op ’e dyk.

    De jonges mei in krat, de losse fammen

op neillakke fuotten tripkjend yn it râneryk.

    In jûn as in krânse oan ’e muorre kramme,

mar de fûgels boppe ’t simmerkoarn

    fleagen op mei ’t lûdzjen fan ’e hoarn:

teken foar it wiks’ljen fan ’e wacht.

    Sûnt hoechst om in seehûn mar te sms’en;

in oerstreaming kostet breedbyldpracht,

    yn ’e hoeke seebaby’s schnappsflessen.

En foar wat wrakhout skillest gewoan

    mei de Wrakhout-Tillefoan.

Wol men no yn ’e nacht de stjerren sjen,

    men lit it flikkerjen troch in sichtgat drippe

fan in krappe kabine, dêr’t in tagongspriis op kin.

    Mar it observatoarium, dêr’t ík it Al bedjippe,

de dykskrún, kin sûnder kloan.

    It lit de grutte romte ûnbedoarn.

Folle heger as de dyk is de ekonomy;

    de wyldste plannen kinne net mislearje.

Tourism must have scale, sizze dy-en-dy

    en in wid’re krite mient derfan te profitearjen.

Hoewol, seit it sjoernaal fan ’e Polygoan,

    Koehoal is al hot sûnt it Karboan.

Wat sân dus, mear hie net hoegd. In winterstil plak

    om blaaskes fan wier te knappen.

Niis woe in ferheljende núnder syn gerak –

    ik ha skulpen fûn, en farske fuotstappen.

Noartsker en batsk komme no de seeën oan.

    De tiid, in rûzjen út ’e toan,

bout in dûbel byld fan reuzeminsk:

    platen foar de kop, dy’t foar gjin floed ferblikke.

Sok digitaal folk hat in hegedikewinsk

    en monuminten wol it derop, net te rikken.

It Grutte belibje, boppe mjitte en ferbân,

    dat mega kostet de dyk syn kroan

fan âlde foarst. Hâld fêst. Goeie sûch. Fierste grins.

    Op basaltblokken sille bernestimmen

wol neame wat him net fange lit. Of by it yntins

    en mei permisje yn ’e pinne klimmen.

Folkloare bringe de kranten moarn;

    De seedyk! De seedyk is stoarn!