Hybride
Telefoannumer achterstefoaren
Aforismen en oare oantekens II
In telefoannûmer achterstefoaren draaie en ôfwachtsje wat der bart.
Kuierje lâns de bûlevaar oan de lofterkant – kuiertsjinlizzers wike ôf nei rjochts, soms bliuwt in tsjinlizzer stûf op syn rjochterpaad. Guon glimkje, oaren wurde lilk.
In glimp fan in frou op in terras – yn in eachopslach – en dan de fraach oan jinsels stelle: it liket W., mar dy is dochs krekt stoarn?
Einleas berte jaan oan de passy’s sûnder lichem, oan de ljochtleaze stjerren dy’t it sicht beheine.
De nachtfûgel hearst fleanen, it sêfte gûnzjen fan de flerken jout oan hokker rjochting er giet. Syn opljochtsjende radareagen moetsje mines foar in tel of wat – it liket ûnwaar.
As earste ferlit de taal it sinkend skip – it hûs – dat bliuwt hingjen foar de finsters, want wachtsjend op ’e lju dy’t har sprekke wolle, brûke en misbrûke.
Allinne de djippe taaldea, de deadelike stilte en it obskure ljocht bliuwe achter yn en om it hûs – it skip.
Langst nei de wylde jeugdjierren, it oerflakkige lok, en it siedend bloed, alles yn in reservoir fol molke.
Ast immen kwytrekkest oan de dea, of op in oare wize, bart it gauris datst har of him op strjitte yn immen werkenst – tikkest ien op ’t skouder, wolst al laitsje, en dan is it dochs de ferkearde.
It byld dat de byldhouwer skepen hat, is har – in leafste dy’t ferdwûn is – ta de mûle útstapt.
Achter it glês fol wolken ferskynt har gesicht, yn lytse stikjes en bytsjes, de eagen en de mûle wrakselje har troch dy flarden damp en rimpelich glês.
It ripe fjoer lôget yn de nacht omheech – myn hannen strike de langst nei ultime hichten.
It byld fan in frou op de sydkant fan in âlde tsjerke út de midsieuwen sykhellet ôf en ta. Dan bewege de boarsten en ek har mûle giet iepen en ticht. Ik bliuw stean en harkje – ‘nim my mei, please, nim my mei, en meitsje my frij’, seit se.
By it jiskfet oan ’e dyk steane twa kalken hannen fan sa’n tritich sintimeter heech. De slanke fingers wize omheech as hearre se by in diktator dy’t mei syn útsprate hannen en fingers sizze wol – stil mar, ik wurkje foar jim, ik mien it goed mei jim, ik haw it parlemint nei hûs stjoerd, ik haw de parse knevele, ik hâld fan jim, ik bin in soarte fan nije jezus.
Sûnder sinne besteane gjin skaden, sûnder sinne en ljochtpeallen doarmest troch de donkere strjitten dêr’t ôf en ta in kearske dy ropt.
Maijos Baita, Hendaye-sur-Mer, pinkstersnein 31 maaie ’20
Mear fan Josse de Haan
| Werom yn ’e tiid Aforismen en oare oantekens III |
| In blomke plukke Aforismen en oare oantekens I |
| Tút fan Judas Politike Haiku I |
| Wearde en belang fan literer Frysk proaza Ik bin opgroeid mei de kleurige en fleurige skilderijen fan de Cobra-generaasje … |
| Poëzij-Kollaazjes, Nû. 2 golven teare rôljend dûbel/ jeie elkoar ta grutte hichten/ de see twingend ta in sinister liet |
| Poëzij-Kollaazjes do dûnser stiest as beferzen metalen byld/ yn Urepel - djip tusken de Baskyske bergen |
| Pratende Postsegels yn in Poesyalbum It wie yn ’55 of ’56, hy wie fjirtjin of krekt fyftjin en A. hie him frege om in ferske yn har poesyalbum te skriuwen. |
| Coca Cola foar de dokes #1 |
| Coca Cola foar de dokes #2 Alles wie hjir gers, alles wie kij en molke, dat easke hege pipen en fabriken. Molke, tsiis en bûter wiene hjir de saken dêr’t it om draaide. |