De romte is keal. In pop draacht in pak fan Gucci. Eva sûget

sekuer om him hinne. Ik mei net ôfdrosse no, krekt om’t it sa’n

moai byld is: Eva dy’t rêchrjochtet, de foet op ’e stofsûger set.

Fansels: en har fammich ferwûndere blik en de slange dy’t

spontaan om syn hurdplestik skonken krôlet. Dus ik mei beslist

net wekker wurde, oars reitsje ik har kwyt, kringe de lûden

troch, sil se har Minnie Mouse shirt net opstrûpe, har boarsten

as ripe fruchten net pletsje tsjin it rút en nea sil se sizze: O,

Adam, kom. Ik moat de dream, dy’t my iten en drinken jout,

útrekke, oant de romte wer keal is, Adam in pak fan Gucci

draacht en Eva foaroerbûcht, de foet op ’e stofsûger set en

sekuer om him hinne sûget.

Toarst is foar de ezels op ierde. Mar ik bin in ezel. Se docht de

knoopkes fan har blûske los. Piter is der ek en sjongt hiel

nasaal. In man docht syn attasjeekoffer iepen en hellet der in

masker út. In opportunist, dy’t himsels God neamt, kin wolris

dingen dwaan dy’t foar in gewoane sterveling slim nei te

kommen binne. Wêr binne dyn wjukken, freget Famke Louise.

Ik kin de boereplomp, sprek ik op. Dit is de ferkearde romte,

flústeret Beau. Hearst hjir net thús, ropt de kameraman. De

showbizz is hurd byt Ivo Niehe my ta. Toe, balt ris. Op ierde

bist. Hast toarst.

Ik hie myn eksoatyske bisten en planten út Haïti, Madagaskar

en Soematra mei leafde en soarch yn in krêmwyt album dien.

Ik miende mar dat it libben in soad yn ’t fet hie en woe in

moard dwaan foar dy iene misjonarissegel út Hawai. Ik hie Jane

Austen yn har mantelpakje al en fansels Tarzan de

onoverwinnelijke. De sjimpansee fan Sierra Leone begroete my

yslik kritend. Ik kocht de baviaan fan Botswana, dy’t soer op in

tûke siet en tonge wat ôf, bewarre him foar de ivichheid faaks,

tusken glêsheldere stripen en dûbele skutblêden fan

pergamyn. Op syn kont siet in blierreade swolm, dy’t woeks.