Indian summer yn in sjaletsy op ’e Twizelerheide

1

Foar it rút Crazy, it hynder sûnder namme,

    tjirget tsjin it spantou foar wat gers.

De sinne jout net werklik fan ketoen,

    as strielet er beskamme

oer de skrale takomst dy’t er lêst.

    Oer ’t fjild de lêste tsjoen,

fan ’e Wâlden ljocht omklamme;

    gouden flues krûpt oer de klûs dêrnêst.

’t Is te let septimber en sprek soen

    oer ’t lytse bosk – ,,Ferjamme!”;

dêr slacht yn ’t hout in seage fêst

    en yn ’t griene wurdt it brune sjoen.

2

Leafste, sa suver is langer n’t ien mear

    om de lânstaal mei te praten

en tegearre de mûle te spielen

    oer de pronkstikken fan ’t regear,

as dy. Under pauwe-eagen fan fanaten

    (gjin hauk syn slach om foar te fielen)

koartsje dizze dagen ús petear

    yn mei simmers’ laureaten,

dy’t berne’ stimbannen stielen,

    har guozzefearren, kear op kear.

Do seist, wat azen kinne kaarte?

    Wat tiid helpt ús súv’rens út te dielen?

3

Wat, as de wrâld rint nei ûntheffing

    foar it foarmjen fan it wurd

en it lêzen – wat ea útdrukking wie

    fan it rjocht op férheffing?

Ik wit net wat it is; wol wêr’t it gie:

    poëzij, iepen boek, fjurren ring,

wie in hite hij, gjin lyts lân grut.

    Let fjoer is ’t, sinnestriel,

fan ’e stamkes yn ’e ôffreding,

    om in tútsje yn ’e blokhut

túchskampend singels yn, nei hiel

    leafde syn skrifttalige genêzing.

4

Foar it rút Crazy, ’t hynder sûnder tek.

    Fljocht nei fan ealjebijen

oanstutsen kastomaten by de bjirkewâl.

    Ik tink, dêr giet er, net âld mei brek

en butst, mar frij en net mijen,

    en hy trapet net it strie op stâl

yn dit dressuerwinnend tiidrek,

    brinzgjend om in hânfol biks te krijen.

Rjochtop de ruter, mei de sinne mâl;

    in jonge geast, yn tiid in wek.

It hynder, dat tsjin ’e jûn komt te flijen,

    wat dertene, wylde fôle!