Leafst yn in lânskip

as ik geandefoets har eagen moetsje

har loswêzen dat freget

hoe’t it mei my is

en hja it antwurd jout

wylst ik rin op rulle paden

dêr’t sêftens my befrijt fan

fergese lêst en iepen wûnen wasket

hieltyd lichter fielt myn stap

en stadiger as hja my ynkleuret

mei in simmerstim

dêr sjoch ik opnij mysels.

By in wâl lâns wol ik wenje

my fêsthâlde oan ’e wiete ierde

de raffelrâne fan wetter jout my iten.

Swiid wol ik myn krêft sjen litte

frivoal myn blêd útteare as in jûnsjûpe

de heupen widzje boppe skaadgrûn.

Dêr’t sinlikens syn swee giet

syn rook in dream fan lusten jout

syn heimnis is nachtblau.

it skaad fan frouljusfuotten komt

hjir hommels om ’e daaljes hinne

yn de sinne baarne har bledsjes

se skronfelje en fronselje

it skaad of de geast fan gaia of oerbeppe

stapt oer de trie fan it blomperk

bûkt har oer de droechskuorren yn ’e grûn

en hellet út de skelksbûse in hantsje wetter