De Starumer fisk fan Apollo

De sinne kaam, de sinne sonk,

’t lân bleau yn ’t stedske skaad.

Mar grutskens wreau in smeulend’ fonk

ta groulik plagiaat ~

As Jiskepûster fan it ryk

stint ûnbesjoen it lân

dêr oer dy frekte Ofslútdyk:

neat oan en deagewoan.

“Mar wy bin”, rôp ús Friezne wacht,

“op ierde dochs it sâlt.

Is dit lân net yn skier midsnacht

de ljochttoer oer de wrâld?”

“Wy hoeg’ gjin pronk dy’t oeral skynt,

gjin praal comme tout Versailles:

om’t thús himsels opnij útfynt –

wy bin gjin pappegaai.”

“Nea ninter masters slaaf gelyk,

har hymjend neierop:

hjir fiert triomf, hark: autentyk!

Al kost’ it my de kop.”

Elts rispe frucht waard uzes sels,

út Fryske boaiem sprút:

fidele mienskip, niks rebels,

fontein, mei fiskesnút ~

De sinne kaam, de sinne sonk,

neimaak waard net oer praat,

mar efter al ’t jûchhei dat klonk

sloech ’t fuotljocht djip syn skaad.

Aug 2018